Groene ouwe zeikerd

Tot een jaar of twaalf geleden, toen bij mij slijtage aan één heup werd geconstateerd, was ik een tamelijk fanatieke duurloper. Nadat mijn echte heup negen jaar geleden is vervangen door een ‘nepper’, heeft mijn chirurg mij dringend afgeraden weer te gaan hardlopen. Ondanks dat ik mij volstrekt niet gehinderd voel om wat dan ook te doen, heb ik dat advies toch maar ter harte genomen. Maar wat ga je dan doen om in beweging te blijven? Bij die keuze moest ik dicht bij mezelf blijven. Ik hou van individuele sporten, die ik vanuit de voordeur kan beginnen. Dat maakt dat ik voor wandelen en fietsen heb gekozen. En omdat ik niet zo’n wielrenner ben, wandel ik vaker dan ik op mijn mountainbike zit, zeker in de winter.

Zoals ik hiervoor schreef, wil ik zoveel mogelijk vanuit mijn voordeur vertrekken. Bovendien wil  ik niet te veel van de auto gebruiken maken. Daarom spelen mijn wandelingen zich vaak in de buurt van Winsum af en deze column dus ook. Mijn favoriet is een rondje Maarhuizen. Niet alleen van mij overigens, maar van heel veel Winsumers. Maarhuizen is ‘mien laifste stee’. Zeker nu de N361 richting Lauwersoog niet meer pal langs de beboste, groene wierde voert. Mijn wandelpad gaat langs de voet van de wierde, de monumentale Enne Jans Heerd, de afgraving van begin vorige eeuw en de historische begraafplaats. Vervolgens voert het pad langs een vervallen boerderij en dan via  Ranum weer naar Winsum.

Hoewel ik iedereen dit ommetje kan aanraden, moet ik ook waarschuwen voor de vreselijke afknapper. Als je de wierde hebt verlaten en de vervallen boerderij éénmaal achter je hebt gelaten, kijk je uit op bedrijventerrein ‘Het Aanleg’. Dozen en nog eens dozen en op geen enkele wijze aan het zicht onttrokken door ‘groen’. De schrik slaat je om het hart, als je bedenkt dat ‘Het Aanleg’ mogelijk zal worden uitgebreid en nog meer richting ‘mien laifste stee’ opschuift. Daar scoort de gemeente Het Hogeland mee bij al die Pieterpadlopers, die van Mensingweer via Maarhuizen naar Winsum lopen! Mocht je toevallig op Het Aanleg moeten zijn, let dan ook eens op het groen op dit bedrijventerrein. Een enkele struik, een enkele grasstrook en een enkele boom en dan heb je het wel gehad.

Af en toe doe ik een andere route, zo maak ik af en toe een rondje om het dorp. Dat rondje is sinds kort wat groter, omdat de wijk Munster aan het dorp is toegevoegd. Ja, dat is die wijk waar de oude gemeente Winsum zo trots op was, vanwege het feit dat het een gasloze wijk wordt. Op de site lees ik onder de kop ‘Buitenkans zoekt vrijdenkers’ het volgende: ‘En in Munster woon je vanzelfsprekend duurzaam, zonder gasaansluiting. Dat noemen wij bijzonder vrij wonen’. En verderop staat het volgende, ik citeer: ‘De groene wijk Munster ontleent haar naam aan de Munsterweg, een eeuwenoude kloosterweg die door dit prachtige gebied loopt. Net als een klooster is ook Munster voor een belangrijk deel zelfvoorzienend’.  Als ik deze teksten lees, dan denk ik aan zonnepanelen, warmtepompen, volkstuinen en heel veel (voedselrijk) groen. Ik kwam bedrogen uit tijdens mijn rondje om het dorp. In de verste verte is (nog) geen groen te bekennen en zeker geen openbaar groen. Wel straten en heel veel ‘bragel’.

Na deze twee wandelingen heb ik mezelf de vraag gesteld of we het paard niet achter de wagen spannen. In nieuwe wijken en bedrijventerreinen leggen we eerst de infrastructuur neer, zoals wegen, straten, sloten, riolering, elektriciteit en gas. Vervolgens wordt er gebouwd en dan pas is het groen (waaronder speelplekken) aan de beurt. Ik heb de indruk dat het groen daarmee het kind van de rekening wordt. Zeker in een gemeente die niet al te veel vet op de ribben heeft, zoals in het geval van Het Hogeland, is dat een groot gevaar. Ik stel voor om het om te draaien en te beginnen met het groen. In een tijd van klimaatverandering verdient groen veel meer aandacht. Bovendien voelen mensen zich in een groene omgeving veel beter en draagt het aldus bij aan het welbevinden van de Hogelandsters.

De kans dat ik als een groene ouwe zeikerd wordt weggezet is groot, maar als we al niet in staat zijn om wijken en bedrijventerreinen op een fatsoenlijke manier in te passen, dan hou ik mijn hart vast als de eerste (lokale) zonneparken verschijnen.

foto: maarhuizen-nov.2019 – Dick Stoppels ©dixtoppels.nl