In memoriam: Cees Schelling

Wie ben ik om iets te zeggen over Cees Schelling? Onze vakbondsleeuw. Ik kan niet in zijn schaduw staan. In mijn (jeugd-)herinneringen was hij degene die voor de TV de “rechten” van de werknemers bepleitte. Hij stond voor en vooral tussen de mensen.

Ik kwam uit een rechts gezin. Den Uyl, de PvdA en ook de FNV hadden goede bedoelingen, maar schreeuwden te hard, volgens mijn ouders. Man, wat hebben mijn ouders dat onderschat. Hij stond op podia om de mensen toe te spreken, hij wilde de wereld beter maken, hij stond voor solidariteit, om weelde en ellende te delen. Maar vooral was Cees, naar mij veel later bleek, een mens van principes en een mens van de mensen. Ik weet niet of iedereen dat in de jaren 70 zo heeft ingeschat. Ik in ieder geval niet, ik was daarvoor te jong. Voor mij waren vakbonden belangrijk, maar er hing ook altijd een rellerige en tegendraadse sfeer omheen. Geheel congruent met mijn opvoeding, zal ik maar zeggen.

Pas later ben ik gaan beseffen hoe belangrijk het was. Er was toen, evenals in onze huidige samenleving, een enorme aversie en oppositie tegen het kapitaal. Wat dat betreft is de wereld niet veranderd, nog steeds probeert “het geld” haar macht te verdedigen.

Cees is protestants grootgebracht. Ik ben ook protestants opgevoed, op het Groningse platteland. Wie was ik om met hem gesprekken te voeren?  Hij kwam uit het “centrum” van het land en uit het “centrum van de macht” en ik uit het hoge noorden?

Maar toch kruisen onze wegen; hij was een diehard lid van de PvdA, een diehard socialist en toevallig was ik lid van dezelfde afdeling. Mijn eerste kennismaking was een gesprek over het raadslidmaatschap. Man, man, wat stelde hij treffende vragen. Geen zakelijke vragen, maar vragen over hoe ik in het leven stond en vragen over de sociaaldemocratie. Geen “als dan vragen”, maar gewoon een gesprek over jezelf, over hoe je in het leven staat. Wat een verademing… Na dat gesprek was ik helemaal om; daar wilde ik, een bijdrage aan leveren… Dat paste bij mij, delen en voor elkaar zorgen. Zo ben ik grootgebracht. En kennelijk Cees ook. Maar het voelde nog steeds dat ik niet in zijn schaduw kon en mocht staan.

Nadien volgden vele gesprekken, over het geloof, over de sociaaldemocratie, over zijn ervaringen binnen de FNV en over mijn rol in de raad van onze gemeente. Van klein naar groot, zal ik maar zeggen. Indringende en oprechte gesprekken. Gesprekken over wie we zijn, waar we staan. Beschouwend en kritisch naar de politiek en de eigen partij. Wat heb ik daarvan genoten, Cees. Ik voelde mij daar af en toe klein bij. Cees was zo verschrikkelijk authentiek en zo wars van instituties en gebruiken. Hij was gewoon zichzelf. Prachtige en indringende gesprekken, met de beide benen op de grond. Ik hield ervan, ik hield van Cees. Onze worsteling met het geloof, onze worsteling met de sociaaldemocratie in perspectief van nu. Man wat mooi, wat goed.

Bedankt Cees, dat je mij een beetje deelgenoot hebt willen maken van jouw leven en principes. Cees bedankt dat je er was!

Foto: Nationaal Archief / Publiek Domein