Het zat er al lang in.

Navalny is dood. Ze hebben hem langzaam vermoord; hij moest gewoon dood. Deze man was in levende staat een bedreiging voor Poetin en zijn kliek. Het was duidelijk dat hij nooit meer levend het strafkamp zou verlaten. Zijn kracht putte hij uit zijn idealen, de strijd voor democratie en het blootleggen van de staatscorruptie en andere rotte plekken in het Russische bestel. Als je daarin je morele aanjagers vindt kun je je tegenstanders vervelende ogenblikken bezorgen.

In Rusland staat daar dus de doodstraf op, maar wel op een gemene manier: langdurige eenzame opsluiting, rantsoenering van medische zorg, koude en meer bewust toegebrachte kwellingen totdat je bezwijkt; en anders helpen ze je wel een handje. Dan ben je overgeleverd aan bijkomende willekeurige straffen waartoe je niet veroordeeld bent. Een soort van informeel strafcircuit, naar goeddunken van de kampbazen, uiteraard aangestuurd door het regime. Met een uitspraak van een corrupte rechter ben je in Rusland niet klaar; het ergste moet nog komen: de wraak van het regime dat je wel even zal inpeperen dat je niet buiten het gareel had moeten lopen.

Recentelijk hebben autoriteiten in Europa erop gewezen dat er een wezenlijk oorlogsgevaar  in de lucht hangt. Kijkend naar de oorlog die er al gaande is, is er weinig fantasie voor nodig om je voor te stellen wat er gebeurt als Rusland zin krijgt in Polen of een kleine Baltische staat. Het lijkt mij verstandig om maar rekening te houden met zulke scenario’s. En dat we in de westerse wereld er verstandig aan doen om de militaire en mentale weerbaarheid als de wiedeweerga op orde te krijgen. Rusland maakte niet zo lang geleden bekend de economie om te schakelen naar een oorlogseconomie en een derde van de staatsbegroting voor het leger in te zetten. Europa heeft daar heel lauw op gereageerd.

Ja, ’t is even schakelen, deze plotselinge donkere wolk boven ons comfortabele leventje in een land van melk en honing waarop we zo gesteld zijn. Ik denk dat we er toch maar eens bij stil moeten staan hoe waardevast dat is. Bijna een eeuw geleden was er ook een land, niet zover hiervandaan, dat de economie op oorlog richtte en zich tot de tanden toe bewapende. Daar hebben we een hoop mee te doen gehad.

En nu, weliswaar een eindje verderop, hebben we weer te maken met een agressor die een derde van de economie op bewapening wil richten. Wapens maak je niet in de massa om ze tot verroestens toe in de opslag te laten liggen.

Op hetzelfde moment dat Rusland zich bewapent verkeert onze verdediging nog altijd in volledige onmacht omdat wij hebben toegelaten dat het werd verwaarloosd en gedegradeerd tot een pief, paf, poef-leger.

Wij moeten als de gesmeerde weerlicht aan het werk om te voorkomen dat in de Europese landen Navalny’s moeten opstaan om terug te krijgen wat ons afgepakt kan worden. De rücksichtlosheit van het gedrag van Russen op de bodem van andere landen dan het hunne moet ons de ogen openen.

De toekomst stelt hoge eisen aan ons. Ga maar schrap staan.

Bert Dijksterhuis

Den Andel, 16-2-2024

foto: Afbeelding van Daniel via Pixabay