Trouw aan mijn idealen

Deze week ben ik officieel gekozen tot lijsttrekker van de PvdA. In november mogen we immers de gemeenteraad kiezen voor onze nieuwe gemeente Het Hogeland.  In mijn dankwoord aan de leden heb ik, alvorens op mijn politieke drijfveren in te gaan, stilgestaan bij mijn eigen wortels. Hoewel ik me bewust was van de invloed van mijn levensloop op de dingen die ik belangrijk vind, maakte onze lijstduwer en mijn politieke maat Romke Visser mij er nog eens op attent. Laat ik daarom maar even kort ingaan op mijn roots.

Ik ben uit Oldambster ouders in Sint Jacobiparochie geboren. Op mijn vierde kwam ik in Baflo terecht. Dat was in 1958. In een mum van tijd was de Friese taal vervangen door het Gronings. Dat was immers de voertaal en op straat burger je snel in. Onze hele samenleving was in die jaren sterk verzuild. Zo ook in Baflo. De gereformeerden en de ‘openbaren’ gedoogden elkaar, maar leefden verder in strikt gescheiden werelden. Elke zuil had zijn eigen voetbal-, gymnastiek- en muziekvereniging. Verder was er nog een sterke scheiding, namelijk die tussen de ‘dikke boeren’ en de ‘arbeiders’. Wat dat betreft is er veel ten positieve veranderd. De zuilen zijn geïntegreerd en CSB en Marcia zijn gefuseerd. Zelfs de scholen gaan binnenkort in één gebouw, hoewel het voorlopig twee scholen blijven onder het mom van ‘samen waar het moet, apart waar het kan’.

In de laatste klas (toen nog de zesde klas) van de openbare lagere school mocht ik naar de zaterdagochtend brugklas van de Rijks HBS in Warffum. Feitelijk werd er na de vijfde klas op 11-jarigeleeftijd al voorgesorteerd op je schoolkeuze. Naast mij en nog een aantal leerlingen van de openbare lagere school, ging ook de dochter van onze huisarts naar de brugklas. Eén van de docenten van die brugklas had niet veel aandacht voor haar tot hij opmerkte dat zij een dochter van de dokter van Baflo was. ‘Ach kind had me toch verteld dat je vader dokter was’, sprak hij uit. Ik zie de man nog voor me en kan z’n uitspraak nog letterlijk citeren. Het heeft me gekrenkt. Hij maakte me ervan bewust dat de één meer was dan de ander. En dat alleen op basis van wat je pa deed, op basis van je afkomst!

Niet alleen door deze ervaringen, maar ook door mijn opvoeding (je doet iets voor een ander en de samenleving!), meldde ik me in 1974 aan als lid van de PvdA. Het kabinet Den Uyl bestond een jaar. Het was een tijd van hoop. We droomden van een betere wereld, zonder vrede en onrechtvaardige verschillen. Niet voor niets had Den Uyl het over spreiding van kennis, inkomen en macht en stond er op een verkiezingsaffiche van de PvdA: ‘Niet je afkomst maar je toekomst telt’.

Ondanks dat de samenleving nu minder hoopvol is, zijn spreiding van kennis, inkomen en macht, voor mij nog altijd leidend. De sleutelbegrippen voor mij als sociaaldemocraat zijn bestaanszekerheid, goed werk, verheffing en binding. Daar heb ik naar gehandeld en dat zal ik blijven doen.

Op Het Hogeland mag geen kind in armoede opgroeien, mag niemand zich eenzaam voelen, mag geen mantelzorger gebukt gaan onder de zorg, heeft iemand met een uitkering en die wil werken ook daadwerkelijk werk, heeft een inwoner met een beperking ook keuzemogelijkheden bij het zoeken van een huurwoning, liggen juist in de huursector zonnepanelen op het dak en worden mensen met een uitkering niet ingedeeld in kansrijk en kansarm.

Ik vind het belangrijk dat onze inwoners van dorpen en wijken elkaar ontmoeten, dat vrijwilligers en mantelzorgers ondersteuning krijgen en de zorg betaalbaar en bereikbaar is. Ik wil staan voor een samenleving waarin alle inwoners zich gewaardeerd en van waarde voelen. Mensen die het alleen even niet redden, mogen niet als kostenpost worden gezien, maar krijgen ondersteuning. Dat gebeurt op basis van vertrouwen. Ik wil dat er zo weinig mogelijk verantwoording en administratie gevraagd wordt en wil zeker geen tegenprestatie eisen.

Al schrijvend constateer ik dat ‘trouw’ een grote rol speelt in mijn leven. Trouw aan mijn roots, trouw aan het Hogeland, trouw aan de PvdA en vooral trouw aan mijn idealen. En vooral dat laatste wens ik zo te houden.