Ik ben er klaar mee.

Geen misverstand, wat er op 7 oktober door het tuig van Hamas is aangericht tart iedere beschrijving en is onvergeeflijk; het schreeuwde om reactie. Het heeft bij de nabestaanden en ieder ander die zich bij die gebeurtenissen betrokken voelt, gevoelens van ontzetting, wraak, haat, wanhoop, verdriet en machteloosheid gewekt. Dat laatste versterkt de andere emoties wat je dan weer confronteert met de machteloosheid. En zo ben je verzeild geraakt in een vicieuze cirkel die zichzelf in stand houdt. Het blijft je in zijn greep houden. De pogrom van die dag heeft tallozen in de klem gezet van een carrousel van gevoelens. Het zijn de ouders, de broers en zusters, de echtgenoten en kinderen en nog vele anderen die tot medeslachtofferschap zijn veroordeeld en die met hun gevoelens ergens heen moeten. Ieder van de getroffen nabestaanden zal daarin zijn eigen keuzen moeten maken. De één zal de keus maken voor eeuwige haat en wraakzucht; de ander gaat de weg van berusting. In de berichtgeving viel op dat veel Israëliers onomwonden het spoor haat en wraakzucht kozen, ongeacht of het een gewone burger, een kind of een soldaat betrof; slacht ze maar af, rücksichtlos en zonder mededogen. Oog om oog.

Aan dit sentiment heeft ook de Israëlische regering zich overgegeven en we zien dagelijks wat dat betekent. We zijn er dagelijks getuige van welke nevenschade het leger aanricht met de grondige vernietiging van leefwereld van ruim 2 miljoen mensen die het moeten zien te rooien op een streepje land ter grootte van een krant. Wij zijn getuige van een tragedie die nog niet genocide mag heten, maar die laat zien welk systeem in de verwoesting zit en wie daarvan het slachtoffer zijn. Wat is de verhouding nog tussen wat wij voor onze ogen zien gebeuren en het te grazen nemen van Hamas-terroristen?

Ikzelf moet mij ook zien te verhouden tot wat ik Israël zie doen. Rechtvaardigt dat wat ik Israël zie doen als antwoord op wat Hamas op 7 oktober heeft aangericht? Voor mijzelf beantwoord ik die vraag ontkennend. Ik vind dat er niets op de wereld is dat het Israëlisch optreden tegen de Gazaanse bevolking rechtvaardigt. In haar onmacht om Hamas te vernietigen, wat mij betreft haar goed recht, pakt Israël de verkeerde. Alle verhoudingen zijn zoek. Ik kom tot de slotsom dat ik wel klaar ben met Israël.

En het is niet alleen die oorlog die nu slachtoffers maakt. Al decennialang is Israël bezig om de Palestijnen op de westoever te koeioneren. Hen rechteloos maken, hun land jatten, ze uit hun huizen laten jagen door ultraorthodoxen die daarbij door het leger worden beschermd, Palestijnen pesten door hen zonder reden urenlang in kou en regen zonder reden of noodzaak te laten wachten bij een controlepost, mannen de benen breken door zware stenen op hun benen te gooien …..  Nog zie ik het beeld van de verbaasde blik van een meisje van een jaar of twaalf in de deuropening, getroffen door een Israëlische kogel, dat geruisloos ineen zeeg.

Wat hebben de Israëliers ermee voor om zoveel haat tegen zich te kweken? Het lijkt erop dat Israël een groot deel van de wereld tot zijn vijand aan het maken is. Het zou op de duur wel eens kunnen leiden tot de ondergang en verdwijnen van het land Israël. Ik zal dan niet verbaasd zijn.

Bert Dijksterhuis

10 maart 2024.